Het is alweer 10 jaar geleden dat ik het schrijven met mijn dierbaren ‘Boven’ (in de Spirituele Wereld die niet boven ons is, maar om ons heen) na jaren de rug toe heb gekeerd.
Ordners vol met schrijfsels over het leven hier en daar, liefdevolle boodschappen voor familieleden, waardevolle adviezen voor situaties die toen nog ver in het verschiet lagen en die de dag van vandaag ook van toepassing zijn, enz enz. Ordners, boordevol met kleine kadootjes van onschatbare waarde 

Tot 10 jaar geleden. 

Voor het 40 jarig jubileum van mijn ouders vroeg ik een mooie boodschap van ‘Boven’. Ik zat er helemaal klaar voor en was verbaasd en niet zo blij met de info die kwam. Dit was niet mooi, dit was ‘zwaar’ en ik kon er niets mee! Streep erdoor en opnieuw. Maar nee, weer geen mooie boodschap en alleen maar ‘zware’ text waar ik niets mee kon. Teleurgesteld hield ik er mee op voor die dag. Op een andere dag heb ik het nog eens geprobeerd en weer hetzelfde liedje. Niets moois, niets positiefs, alleen maar somber en zwaar en ik snapte echt niet wat ze bedoelden. En eerlijk gezegd had ik er zo ook geen zin in. Ik kijk liever door de roze bril.
Eind sept hadden we een mooi familie feest-weekend en de teleurstelling van de mislukte schrijfpogingen verdwenen iets naar de achtergrond en ik gunde mij ook geen tijd meer voor het schrijven. 

3 maanden later overleed mijn vader plotseling in december en stond onze wereld op z’n kop.
Vanaf het moment van overgaan was hij bij mij aanwezig, maar ik was te verdrietig en stuurde hem telkens weg. Hij liet mij dan even met rust, om vervolgens weer vol goede moed terug te komen. Heel oneerbiedig noemde ik hem in die tijd mijn stalker.

Een paar maanden later waren wij op vakantie en toen hij mij weer eens ‘s nachts wakker maakte ben er voor gaan zitten samen met Arno en mij eindelijk voor hem opengesteld. Er ging een nieuwe wereld voor mij open!

Later dat jaar wilde ik het schrijven toch wel weer oppakken en schrok ik van wat ik terug las! Het sombere en zware van toen kon ik nu wel degelijk plaatsen. Ze gaven mij 3 maand voor de tijd al aan dat er een dierbare deze aarde zou gaan verlaten…

Toch ging ik zitten om weer te schrijven. De informatie die kwam was mooi, maar toch ook weer somber… en dit keer met de duidelijke boodschap dat mijn oma binnen 3 weken zou overgaan…
Dat weigerde ik te geloven, want ze was misschien wel wat ouder, maar toch helemaal niet ziek? Ze zullen vast 3 maand bedoelen.
Met gemengde gevoelens heb ik mijn pen die ochtend definitief neergelegd…
Die dag had ik aan de andere kant van het land een test en ik heb mijn ‘toekomstvoorspelling’ uitgesproken. Maar wat heb je er aan.
‘s Avonds op weg naar huis kreeg ik een telefoontje dat oma opgenomen was in het ziekenhuis. Ze is inderdaad binnen die 3 weken overleden. 

Natuurlijk is er geen pen nodig om zoiets door te geven/ krijgen. Maar voor mij was het schrijven in die jaren daarvoor iets moois. Het was altijd liefdevol en positief en dat was ineens veranderd. Liefdevol was het nog steeds, maar niet meer alleen rozengeur en maneschijn/ zonneschijn.

Ook heb ik mij een tijd afgevraagd wat het voor nut heeft zulke informatie door te krijgen en ik persoonlijk kon (lees: wilde) daar niets mee. Nu weet ik dat er niet alleen verdriet bij komt kijken, maar er ook veel voordelen aanzitten die je de kracht geven om het ten goede (tijdens die bepaalde periode) te benutten.

In de afgelopen 10 jaar heb ik heel veel meegemaakt met mijn vader. Hield ik als kind soms mijn hart vast bij hem in de auto, heeft hij mij heel wat keren gered op de weg. Hij zegt me uit te wijken nog voor ik het grote gat in de weg zag, hij wijst me de weg als ik het niet weet en heeft al zo vaak ‘op de rem getrapt’… ik geef gas, maar de auto blijft staan… (En ja, hij stond in de goede versnelling) …ik geef nog meer gas, maar blijf nog steeds staan. Ik stap uit en zie dat het maar goed is dat er geen beweging in kwam, anders zat ik tegen een paal, muur, auto enz aan. 

Zo zaten we eens vast met de punt van een fluisterbootje in een boom in Giethoorn en er stonden super veel mensen toe te kijken aan wal. Het was natuurlijk hilarisch om te zien hoe een paar vrouwen in een bootje, met de punt vast in een boom, aan het stuntelen waren! Degene aan het roer gaf het stokje aan mij en ik ga onder groot publiek aan het roer zitten en zeg tegen mijn vader: ‘help me…’ Hij loodste ons door de smalle watertjes of ik al jaren aan het roer sta lol. 

Als er iets kwijt is, zegt hij mij waar ik het kan vinden. Zegt hij het niet, leidt hij mij er wel naartoe. Hij stuurt mij letterlijk naar de plek waar ik moet zijn. Het maakt niet uit of het thuis is, in de schuur of in de winkel. Zelfs als ik niet weet waar het om gaat. 

Of als er ergens een technisch probleem is, laat hij mij weten wat er aan scheelt. Behalve die keer dat ik zelf met pech stond, toen leek ik hem niet te kunnen horen…

Het was een warme zomerdag en ik zit in de serre ontspannen te haken. Arno had een oude ‘zitmaaier’ en zou even gras gaan maaien. Ik hoor de geluiden van buiten wel, maar ben mij er niet bewust van. Zegt mijn vader ineens tegen mij: ‘Accu water’. Ik hoor hem wel, maar ben mij er niet bewust van. En hij herhaalt: ‘Accu water’. Ik zit zo in mijn eigen wereldje, dat het nog steeds niet doordringt en dan langzaam word ik mij er eindelijk van bewust…zei u iets? ‘Zeg Arno dat hij het accu water bijvult’. Dus ik sta op, loop naar buiten en zie dat Arno nog steeds met de grasmaaier bezig is en zeg: ‘Mn vader zegt dat je het accu water bij moet vullen’. Zo gezegd, zo gedaan en toen was het starten en lopen. Arno was er zelf ook zeker wel opgekomen, maar als ik meteen had geluisterd en het meteen had doorgegeven dan was de tuin al klaar geweest lol.

Afgelopen december waren we een weekje in Las Vegas voor de bruiloft van onze Wilma & Koen. Die week was ik verkouden en toen ik in het vliegtuig zat voor de terugreis dacht ik bij mezelf: ‘Als ik maar niet te veel hoef te niezen, ik zou me niet op mn gemak voelen.’ En meteen daarop antwoordde mijn vader: ‘Maak je geen zorgen, de vlucht zal soepel verlopen, maar morgen zal je je zieker voelen.’ Ik lach er een keer om en zeg tegen Arno: ‘Dat is mooi en als ik me morgen zieker voel vind ik dat niet erg, dan ben ik toch al lekker thuis.’ Het klopte, de vlucht verliep soepel en ik hoefde niet 1x te niezen en ik had nergens last van…tot de afdaling begon…toen ging het mis…ik kreeg erge steken in mijn hoofd en de druk in mijn hoofd bouwde zich op. Mijn trommelvliezen speelden niet mee. En omdat er bloed bij gepaard ging mocht ik niet verder vliegen en kon ik vanuit het vliegveld in Houston direct door naar de spoedeisende hulp. Een week lang hebben ze me volgepropt met verschillende medicijnen en kuurtjes om zo snel mogelijk weer op de been te komen en om voor de kerst en een verrassingsfeestje thuis te kunnen zijn.
‘Maar morgen zal je je zieker voelen.’
Ik kan me niet herinneren ooit zoveel pijn gehad te hebben, maar ook deze pijn heeft mij een hele mooie ervaring gebracht. Wat ook weer heel verhaal op zich is…
Mocht ik me ooit eens gaan vervelen, heb ik nog zo veel mooie gebeurtenissen om op te schrijven, dat zou een boekenkast vol kunnen worden!

Bij leven kon mijn vader echt ALLES, soms tot vervelens toe lol. Ook al had hij het nog nooit gedaan, hij deed het gewoon even.
Zo gingen we een keer surfen en ik was te ongeduldig bij het leren en hij zegt: ‘Ik laat het je wel even zien.’ Hebt u het dan al eerder gedaan? ‘Nee, maar dat is toch simpel.’ Hij gaat op de surfplank staan en surft weg….en ook weer naar de juiste plek terug.
Hij kon niet begrijpen dat als hij het kon, jij het niet kon. En ik begreep niet waarom hij het wel kon en ikke niet.
De afgelopen 10 jaren heeft hij mij geleerd hoe je in staat bent alles te kunnen wat je wilt en het sleutelwoord is VERTROUWEN en OVERGAVE.

En nu, een paar dagen geleden, opent mijn vader mij opnieuw de ogen… Kwartjes begonnen te vallen zoals de muntjes uit de automaten in Las Vegas.
En mijn vader zei: ‘Het is tijd om er mee aan de slag te gaan, wie niks doet, komt nergens.’
Dussss op naar een nieuw avontuur! 

Sinds mijn jeugd laat ik mij leiden door de Spirituele Wereld en vooral mijn vader net zoals Arno mij leidt bij het dansen.
Soms luister ik niet en soms sputter ik zelfs tegen, maar ik (ver)volg vanzelf 💖