‘ Ik zou zo graag willen geloven dat hij/ zij geen pijn meer heeft en rust heeft na alles wat er gebeurd is, maar hoe dan?’
‘ Ik geloof gewoon niet dat hij/ zij rust kan hebben na wat hem/ haar is aangedaan.’

Dit zijn maar 2 voorbeelden van de vele vragen en opmerkingen die ik regelmatig krijg. 

Ieder medium werkt op zijn/ haar eigen manier en heeft zijn/ haar eigen persoonlijkheid en overtuigingen en graag wil ik met jullie delen hoe ik dit stukje m.b.t pijn en/ of rust, gebaseerd op mijn contacten met overledenen, zie.

Tijdens een contact brengt de dierbare overledene mij heel even naar een moeilijk stukje in het leven, maar veel liever brengen ze mij naar de mooie herinneringen samen. Dit vinden ze veel belangrijker om door te geven aan hun achtergebleven dierbaren. Ze omringen zich dan ook graag met alle mooie momenten die het leven bracht. Door samen met je overleden dierbare hier naar terug te blijven kijken ben je nog wat dichter bij elkaar en het helpt jou je verdriet een stuk dragelijker te maken.

Ze laten mij meekijken in het stukje kort voor het heengaan, hoe ze dit ervaren hebben. Soms laten ze mij dit liever niet zien, of sluit ik mij onbewust af om dit stukje te zien.
Hoeveel pijn en verdriet iemand ook gehad heeft, ze laten via mij altijd hun rust en tevredenheid in het hiernamaals ervaren tijdens ons contact. 

Natuurlijk leven ze mee met jou en hun achtergebleven dierbaren en doet het ze wat als ze zien dat jij verdriet hebt, pijn, of het moeilijk hebt. Maar toch maakt het ze (gelukkig) niet ongelukkig en wanneer het jou goed gaat, vieren ze zelfs een klein feestje.

Maar hoe zit dat dan? Hoe kan ik rust bij ze ervaren, net voor het stervensproces en tijdens het stervensproces, terwijl we weten dat het pijnlijk was. En soms zelfs zeer pijnlijk door een noodlottig ongeval?

Ik ben er al lange tijd van overtuigd dat wij beschermd worden door onze overleden dierbaren die ons voor zijn gegaan en door een hogere macht, God. Op het moment dat het noodlot toeslaat, ons die hevige pijn op de één of andere manier wordt bespaard en onze ziel al liefdevol meegenomen wordt. Ik kon het nooit verklaren, maar ik voelde gewoon dat dit zo is.

Mijn gevoel werd voor mij bevestigd op het moment dat ik zelf een bijna dood ervaring had. Ik was een paar uur buiten bewustzijn en mijn lichaam bevond zich in een soort van shock toestand. Volgens de artsen moest ik pijn hebben gehad, o.a omdat mijn lichaam ook helemaal verkrampt was. Maar ik heb hier niets van meegekregen, ik was met mijn gedachten in een hele andere wereld. Het was heel rustig, heel fijn en ik voelde mij heel blij. Ik verwonderde mij dat ik mijn lichaam bijna niet voelde, het voelde zo licht als een veertje aan. Ik voelde geen pijn en ik voelde geen angst, ik voelde mij ruim, intens tevreden en ik voelde mij vrij ! 

Deze overtuiging probeer ik dan ook altijd vol overgave over te brengen op de achterblijvers, om een stukje angst weg te kunnen nemen. En om het wat meer te kunnen onderbouwen ben ik op zoek gegaan naar info op het internet.

In een studie gepubliceerd in ‘Neuroscience Letters’ , rapporteerden Duitse wetenschappers:

“serotoninespiegels namen significant toe tijdens het stervensproces, terwijl de EEG daalde tot een nullijn, wat aangeeft dat er geen neuronale activiteit is”

Van de neurotransmitter serotonine is bekend dat deze geassocieerd is met een gevoel van ‘welzijn’ en van ‘geluk’. Het kan dus toch – een gevoel van ‘welzijn’ tijdens het stervensproces.

Zodra het lichaam in een kritische situatie terechtkomt, stijgt het serotoninespiegel, waardoor vervolgens het lichaam zichzelf verdooft als een drugs/ sterk rustgevend middel en je je ondanks de benarde, angstige en pijnlijke situatie toch prettig kan voelen. En het heengaan alsnog rustig kan verlopen…

Is dit niet een veel ‘fijnere’ gedachte om met je mee te dragen bij je gedachten over het heengaan van je dierbaren?